در قدیم، مناره را بین دو مرز ایجاد می کردند و برای مشخص شدن مرز در داخل مناره وسیله ای نورانی قرار می دادند. به تدریج این ساختار در میان راه های عمومی نیز پیاده گشت. با توجه به بیاناتی که در تاریخ صورت گرفته اولین مناره ای که ساخته شد، مناره اسکندریه در مصر می باشد. در سرزمین های اسلامی مناره ها ارزش ویژه ای در معماری اسلامی پیدا کردند و این طور شد که موذن برای اذان گفتن در جایگاهی که در مناره برایش در نظر گرفته شده بود می رفت و در آن جا صدایش در سرتا سر منطقه می پیچید.

دو مناره مدور در محله یهودی نشین جوباره اصفهان در کوچه ای به نام کوچه حاج کاظم قرار دارد که دارای تزئیناتی به سبک مغولی و ارتفاع 38 متر است. مناره ها در قرن 8 هجری قمری ساخته شده اند اما به دلیل ریزش کتیبه های دو مناره تاریخ دقیق ساختشان مشخص نیست.

بنا به اظهارات عده ای  دو مناره دارالضیافه اصفهان را مربوط به دوران آل مظفر دانسته و گروهی دیگر آن ها را به دوره سنجریه نسبت می دهند. اما با توجه به مقرنس کتیبه به جا مانده این بنا متعلق به دوران اولجایتو ایلخانی است.

در مناره های دارالضیافه تزئینات کاشی کاری صورت گرفته ، پس به نظر می رسد که سردر کاروانسرای با شکوهی بوده که متعلق به امیری در دوره ایلخانی است. پس در قدیم عمارتی مجلل متصل به سردر مناره ها قرار داشته است. با توجه به نظرات بیان شده و بودن کتیبه ای که دو جمله آن بیشتر قابل خواندن نیست می توان این حدسیات را قابل قبول دانست.

درباره نام حقیقی مناره ها به دو اسم دارالضیافه و دارالضیاء اشاره شده است. دو مناره بر روی پایه های قطور هشت ضلعی قرار گرفته اند. این پایه ها در حدود 30 متر ارتفاع دارند. کتیبه مقرنس در بالا مناره با خط ثلث بر روی کاشی لاجوردی نوشته شده و با توجه به متن نگارش احتمال دارد در اطراف مناره ها مسجدی وجود داشته است.

در داخل مقرنس های دو مناره دارالضیافه اصفهان اسامی از محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین آورده شده و پوشش تزئینات مناره ها به خط بنایی فیروزه ای بر زمینه شطرنجی آجری می باشد.

منبع : نشاط آوران