درباره زندگی نامه میرزا ابوطالب کلیم همدانی یا کلیم کاشانی  می خوانیم که ایشان ، به طالبای کلیم معروف و به او خلاق المعانی دوم لقب داده اند. وی از شاعران معروف قرن یازدهم هجری است. کلیم کاشانی در سال  990 هجری قمری در همدان به دنیا آمد و به علت ماندن زیاد  در کاشان به کلیم کاشانی شهرت پیدا کرده است. ایشان در شهرهای کاشان و شیراز دانش آموخت. کلیم کاشانی در روزگار پادشاهی جهانگیر به هند رفت و در آغاز سرگردانی بسیار کشید و سرانجام در سال 1028هجری قمری به ایران بازگشت. اما، بودن کلیم کاشانی در ایران بیش از دو سال طول نکشید و دوباره راهی هندوستان شد و پس از آغاز پادشاهی شاه جهان مورد توجه و عنایت وی شد و از او، عنوان ملک الشعرایی گرفت.

کلیم، در پایان راه زندگی بیمار شد و در کشمیر اقامت گزید. اما، ارتباط خود را با دربار شاه جهان حفظ کرد و تا پایان عمر ستایشگر او بود و از او صله های فراوان دریافت می نمود. کلیم کاشانی در روزهای پایانی زندگی به نظم شاه جهان نامه مشغول بود و سرانجام در سال 1061هجری قمری در شهر کشمیر درگذشت.

در باب اخلاق کلیم کاشانی گفته اند که نیکو نهاد و گشاده دست بوده است و صله های دریافتی را صرف نیازمندان می کرد.

مجموعه اشعار کلیم در حدود بیست و چهار هزار بیت است که نه هزار بیت آن، قصیده ها و غزل ها و دیگر گونه های شعر اوست و پانزده هزار بیت دیگر آن منظومه شاه جهان نامه است.

شهرت و اعتبار کلیم کاشانی با وجود داشتن همه گونه های شعری  به خاطر غزل است که در آن ایجاد معنی های تازه و رنگین کرده است . مثل ها و واژه های محاوره ای نیز که زبان غزل را به افق های خیال عامه نزدیک می سازد، بی آنکه در کلام او مبتذل جلوه کند چاشنی ذوقی به آن داده است چنان که برخی از یادنویسان هندی، او را استاد قیامت کار خوانده اند و برخی کسان نیز غزل او را بر غزل صائب برتری داده اند، اما حزین لاهیجی منکر شادابی کلام کلیم بوده است. دیوان کلیم بارها در ایران به چاپ رسیده که یکی از چاپهای آن به تصحیح محمد قهرمان در مشهد صورت گرفته است.